“Weet je wat het is, Andrea, ik zit erbij en versta vrijwel niets. Ik kan dus ook niets inbrengen. Mijn aanwezigheid doet er niet meer toe.” Ik schrik ervan, wanneer Manon mij vertelt over haar werk in de thuiszorg, waar ze steeds vaker tegen de gevolgen van haar gehoorverlies aanloopt. Als enthousiaste verpleegkundige heeft ze besloten niet meer deel te willen nemen aan overleggen met meer dan vier mensen. Sterker nog: ze heeft het zelfs al afgesproken met haar leidinggevende en ook de arbo-arts heeft het op papier vastgelegd. Dat moet toch niet nodig zijn?
Te drukke werkomgeving
Manon heeft de laatste jaren steeds vaker last van haar gehoorverlies. In de directe patiëntenzorg lukt het haar nog goed om te communiceren. “Maar ja, dat is één-op-één en in een rustige ruimte.” Daarbuiten schakelt zij af. Al helemaal wanneer zij, in een kantoor met meerdere collega’s, probeert om bewoners van de aanleunwoningen te verstaan. De bewoners bellen als ze zorg nodig hebben. Door het gesprek van haar collega’s heen, verstaat Manon hen niet. Ze wil daarom het liefste een rustige werkplek, in een andere ruimte dan haar collega’s, zodat ze de om hulp vragende bewoners goed kan verstaan.
Ondanks creatieve oplossingen toch geen goed gevoel
Manon lost het nu creatief op. Haar collega’s nemen de oproepen aan en zij gaat op pad als er hulp nodig is. Aan het einde van een dag voelt ze toch steeds weer die frustratie. Het werk dat ze uit handen moest geven aan collega’s, niet iets in kunnen brengen in vergaderingen en ook het kantoortje waar zij heel veel moeite moet doen om haar collega’s te verstaan, breken haar op. Nu ze de vergaderingen niet meer hoeft bij te wonen, ontstaat er rust. Maar niet de rust die fijn voelt: ze mist het om haar inbreng te kunnen geven en wil graag – net als haar collega’s – gewoon meedoen, haar expertise kunnen leveren.
Communicatiekoffer
Ik stel voor om te testen met onze geavanceerde mobiele communicatiekoffer. We kunnen via de koffer de oproepen van bewoners direct laten binnenkomen op Manon haar hoortoestellen. Daarnaast ondersteunen we de gesprekken met collega’s in het kantoor en kan ze met de microfoons van de koffer ook weer (team)overleggen bijwonen.
Manon reageert aarzelend op mijn voorstel. Ze vertelt al afscheid genomen te hebben van de mogelijkheid nog mee te kunnen doen met overleggen en de telefoontjes van de bewoners te kunnen verstaan. Toch is er ook een vage en hoopvolle glimlach. Want misschien kan het tóch? Met de juiste technische ondersteuning ben ik ervan overtuigd dat er voor Manon nog heel wat mogelijk is. We maken daarom een afspraak voor het testen met de koffer.
Gewoon meedoen voor iedereen
Terwijl we afscheid nemen, zegt Manon met een mengeling van frustratie en opluchting: “Het zou zo fijn zijn als ik straks gewoon weer mee kan doen tijdens de vergaderingen. Als ik betrokken kan blijven en mijn expertise mag inbrengen. Dan doe ik er weer toe.” Ik zie de hoop en besef één ding: ik zal er alles aan doen om haar weer op weg te helpen. Want wat gun ik het Manon, dat ook zij weer gewoon mee kan doen aan ieder overleg, iedere taak en ieder aspect van haar werk.
Ben of ken jij iemand met moeite om anderen te verstaan tijdens werkzaamheden? Neem dan gerust contact met ons op. We komen graag eens vrijblijvend bij je langs om de mogelijkheden te bespreken.